ಭಾರತವು ಇಂದು ವಿಶ್ವದ ಪ್ರಬಲ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕ್ರೀಡಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲೂ ಜಾಗತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಛಾಪು ಮೂಡಿಸಲು ಸಜ್ಜಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದರ ಭಾಗವಾಗಿಯೇ 2030ರ ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸುವ ಗುರುತರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಭಾರತದ ಹೆಗಲೇರುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ದಟ್ಟವಾಗಿವೆ. ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಗೂ ಇದೊಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವಾಗಬೇಕಿತ್ತು.
ಆದರೆ, ಈ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಬಲ್ಲವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆತಂಕದ ಛಾಯೆ ಮೂಡುವುದು ಸಹಜ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ 2011ರ (2010-11ರ ಅವಧಿ) ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟ ಎಂಬ ಕೆಟ್ಟ ಕನಸು.
ಅಂದು ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ಯುಪಿಎ ಸರ್ಕಾರವು ಕ್ರೀಡಾಕೂಟದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರವು ಇಂದಿಗೂ ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆಯಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ. ಇಂದು ನಾವು ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ, ಅಂದು ನಡೆದ ಆ ‘ಮಹಾ ಲೂಟಿ’ಯ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ತಿರುವಿ ಹಾಕಲೇಬೇಕಿದೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಯೋಜನೆ ಜಾರಿಯಾಗುವಾಗ, ಕಾಲಮಿತಿ ಅಥವಾ ಬೆಲೆ ಏರಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಅಂದಾಜು ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುವುದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ. ಆದರೆ ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದು ಕೇವಲ ಏರಿಕೆಯಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ಪವಾಡದಂತೆ ಕಂಡ ಹಗಲು ದರೋಡೆ!
ಈ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟದ ಆಯೋಜನೆಗೆ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ನಿಗದಿಪಡಿಸಲಾಗಿದ್ದ ಮೂಲ ಬಜೆಟ್ ಕೇವಲ ರೂ.1,200 ಕೋಟಿಗಳು. ಆದರೆ ದಿನಗಳುರುಳಿದಂತೆ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಹಸಿವು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆಯಿತೆಂದರೆ, ಬಜೆಟ್ ಅಂದಾಜು ಮೊದಲು ರೂ.18 ಸಾವಿರ ಕೋಟಿಗೆ ಏರಿತು. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ, ಕ್ರೀಡಾಕೂಟ ಮುಗಿಯುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದಾಗ ಒಟ್ಟು ಖರ್ಚು ಬರೋಬ್ಬರಿ ರೂ. 70 ಸಾವಿರ ಕೋಟಿಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿತ್ತು! ದೇಶದ ಬಡವರ, ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ತೆರಿಗೆದಾರರ ಹಣವನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರವು ನೀರಿನಂತೆ ಚೆಲ್ಲಿತು.
ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ಹಣವು ಕ್ರೀಡಾಂಗಣಗಳನ್ನು ತಲುಪುವ ಬದಲಾಗಿ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಮತ್ತು ಅವರ ಆಪ್ತ ಗುತ್ತಿಗೆದಾರರ ಜೇಬುಗಳನ್ನು ತಲುಪಿತು. ಇದು ಕೇವಲ ಅವ್ಯವಹಾರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ನಡೆದ ಆರ್ಥಿಕ ಅಪರಾಧವಾಗಿತ್ತು.
ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಎಂದ ಕೂಡಲೇ ನಮಗೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ರಸ್ತೆಗಳು ಅಥವಾ ಕಟ್ಟಡಗಳ ನಿರ್ಮಾಣದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಅವ್ಯವಹಾರ. ಆದರೆ, ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಹಗರಣದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ತೋರಿಸಿದ ‘ಚಿಲ್ಲರೆ ಬುದ್ಧಿ’ ಮತ್ತು ‘ವಿಕೃತ ಮನಸ್ಥಿತಿ’ ಎಂಥವರನ್ನೂ ಹುಬ್ಬೇರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ದೈನಂದಿನ ಬಳಕೆಯ ತೀರಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಸ್ತುಗಳ ಮೇಲೂ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಲೂಟಿ ಹೊಡೆಯಲಾಯಿತು.
ಇದಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯೆಂದರೆ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಪೇಪರ್ ಹಗರಣ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಪೇಪರ್ ರೋಲ್ ಒಂದಕ್ಕೆ 100 ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕ್ರೀಡಾಕೂಟದ ಆಯೋಜಕರು ಪ್ರತಿ ರೋಲ್ ಅನ್ನು ಬರೋಬ್ಬರಿ ರೂ.4 ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಖರೀದಿಸಿದರು! ಅಂದರೆ, ಒಂದು ರೋಲ್ ಕಾಗದಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಅದೇ ರೀತಿ, ಕೇವಲ 100 ರೂಪಾಯಿ ಬೆಲೆಯ ಟಿಶ್ಯೂ ಪೇಪರ್ ಬಾಕ್ಸ್‌ಗಳನ್ನು ತಲಾ ರೂ.3,700 ಕ್ಕೆ ಖರೀದಿಸಲಾಯಿತು.
ಇನ್ನು ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳ ಫಿಟ್‌ನೆಸ್‌ಗಾಗಿ ತಂದ ಟ್ರೆಡ್‌ಮಿಲ್‌ಗಳ ಕಥೆಯಂತೂ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದೆ. ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಹೊಸ ಟ್ರೆಡ್‌ಮಿಲ್ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಸರ್ಕಾರವು ಹೊಸದನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಬದಲು, ಅದನ್ನು ‘ಬಾಡಿಗೆಗೆ’ ಪಡೆಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿತು. ಆಶ್ಚರ್ಯದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, 45 ದಿನಗಳ ಬಾಡಿಗೆಗಾಗಿ ಒಂದೊಂದು ಟ್ರೆಡ್‌ಮಿಲ್‌ಗೆ ತಲಾ ರೂ.9.75 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಪಾವತಿಸಲಾಯಿತು! ಹೊಸದನ್ನು ಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಹತ್ತು ಪಟ್ಟು ಲಾಭವಾಗುತ್ತಿತ್ತು, ಆದರೆ ಬಾಡಿಗೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹಣ ಲೂಟಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು.
ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ 500 ರೂಪಾಯಿಗೆ ಸಿಗುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಛತ್ರಿಗೆ ರೂ.6,500 ನೀಡಲಾಯಿತು, ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯ ಕುರ್ಚಿಗಳಿಗೆ ತಲಾ ರೂ.8 ಸಾವಿರ ಪಾವತಿಸಲಾಯಿತು. ಬೊಫೋರ್ಸ್ ಹಗರಣದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ವರೆಗೆ ಲಂಚ ಮತ್ತು ಕಮಿಷನ್ ದಂಧೆಯನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಹೇಗೆ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಈ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳೇ ಜೀವಂತ ಸಾಕ್ಷಿ.
ಸಿಸ್ಟಂ ಒಳಗಿನ ‘ಗೆದ್ದಲು’ ಹುಳಗಳು: ಈ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರವು ಕೇವಲ ಮೇಲ್ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿದ್ದಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಇಡೀ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೇ ಕೊಳೆತು ಹೋಗಿತ್ತು. ಕಂಟ್ರೋಲರ್ ಮತ್ತು ಆಡಿಟರ್ ಜನರಲ್ (CAG) ನೀಡಿದ ವರದಿಯು ಈ ಆಘಾತಕಾರಿ ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟಿತು. ಅಂದಿನ ಕ್ರೀಡಾ ಸಚಿವ ಸುರೇಶ್ ಕಲ್ಮಾಡಿಯವರಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಕೆಳ ಹಂತದ ಗುಮಾಸ್ತರವರೆಗೂ ಎಲ್ಲರೂ ಈ ಲೂಟಿಯಲ್ಲಿ ಶಾಮೀಲಾಗಿದ್ದರು.
ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ಶೇಕಡಾ 90 ರಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತದ ಗುತ್ತಿಗೆಗಳನ್ನು ನೀಡುವಾಗ ಯಾವುದೇ ಪಾರದರ್ಶಕತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಬಿಡ್ಡಿಂಗ್ ಕರೆಯದೆ, ತಮಗೆ ಬೇಕಾದವರಿಗೆ ಮನಬಂದಂತೆ ಗುತ್ತಿಗೆಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಪಿಡಬ್ಲ್ಯೂಡಿ (PWD) ಇಲಾಖೆಯು ಬೀದಿ ದೀಪಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸುವಾಗ ಪ್ರಮಾಣಿತ ದರಗಳಿಗಿಂತ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಹಣವನ್ನು ಪಾವತಿಸಿತ್ತು. ದಾಖಲೆಗಳಿಲ್ಲದೆ, ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ ಮಾಡಲಾದ ಈ ಒಪ್ಪಂದಗಳು ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಣಕು ಪ್ರದರ್ಶನವಾಗಿತ್ತು.
ಇಷ್ಟೊಂದು ಹಣವನ್ನು ಸುರಿದ ಮೇಲಾದರೂ ಉತ್ತಮ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಸಿಕ್ಕಿದವೇ? ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ. ಲೂಟಿ ಹೊಡೆಯುವ ಭರದಲ್ಲಿ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಡೆಗಣಿಸಲಾಯಿತು. ಕ್ರೀಡಾಕೂಟ ನಡೆಯುವ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಮೊದಲು ಕ್ರೀಡಾಂಗಣದ ಬಳಿಯ ಪಾದಚಾರಿ ಸೇತುವೆಯೊಂದು ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದದ್ದು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಮಾನ ಹರಾಜು ಹಾಕಿತು.
ಕ್ರೀಡಾಳುಗಳು ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ‘ಗೇಮ್ಸ್ ವಿಲೇಜ್’ನ ಸ್ಥಿತಿ ಶೋಚನೀಯವಾಗಿತ್ತು. ಕೊಠಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಸೋರುವ ಛಾವಣಿಗಳು, ಅಶುಚಿತ್ವ, ಮತ್ತು ಕುಸಿದುಬೀಳುವ ಹಂತದಲ್ಲಿದ್ದ ಗೋಡೆಗಳು ವಿದೇಶಿ ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳನ್ನು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸಿದವು. ಮೂಲಸೌಕರ್ಯ ನಿರ್ಮಾಣದ ಬಜೆಟ್ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಕೋಟಿ ಎಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದ್ದರೂ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅದು ರೂ. 2,460 ಕೋಟಿ ದಾಟಿತು. ಆದರೂ ಕಾಮಗಾರಿ ಮಾತ್ರ ಕಳಪೆಯಾಗಿತ್ತು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕರು ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳ ಪ್ರಾಣದ ಜೊತೆ ಚೆಲ್ಲಾಟವಾಡಿದರು ಎಂಬುದು ಇದರಿಂದ ಸಾಬೀತಾಯಿತು.
ಈ ಮಹಾ ಹಗರಣದ ಸೂತ್ರಧಾರ ಎಂದೇ ಬಿಂಬಿತವಾದವರು ಆಗಿನ ಕ್ರೀಡಾ ಸಚಿವ ಸುರೇಶ್ ಕಲ್ಮಾಡಿ. ಸಿಬಿಐ ತನಿಖೆಯ ನಂತರ ಇವರ ಬಣ್ಣ ಬಯಲಾಯಿತು. ಮೇ 20, 2011 ರಂದು ಸಲ್ಲಿಸಲಾದ ಸಿಬಿಐನ ಚಾರ್ಜ್‌ಶೀಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಲ್ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಮುಖ ಆರೋಪಿ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಲಾಯಿತು.
ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ‘ಸ್ವಿಸ್ ಟೈಮಿಂಗ್’ ಎಂಬ ವಿದೇಶಿ ಕಂಪನಿಯ ಜೊತೆಗಿನ ಒಪ್ಪಂದದಲ್ಲಿ ಭಾರೀ ಗೋಲ್ಮಾಲ್ ನಡೆದಿತ್ತು. ಕೇವಲ 46 ಕೋಟಿಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಟೈಮಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಸ್ಕೋರಿಂಗ್ ಉಪಕರಣಗಳಿಗಾಗಿ, ಬರೋಬ್ಬರಿ 141 ಕೋಟಿ ಮೌಲ್ಯದ ಒಪ್ಪಂದವನ್ನು ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಇದರಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ಬೊಕ್ಕಸಕ್ಕೆ 95 ಕೋಟಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ನಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅಧಿಕಾರದ ಮದದಲ್ಲಿ ಮೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಲ್ಮಾಡಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಸಹಚರರು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜೈಲು ಸೇರಬೇಕಾಯಿತು, ಆದರೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ದೇಶದ ಖಜಾನೆಗೆ ದೊಡ್ಡ ಕನ್ನ ಬಿದ್ದಾಗಿತ್ತು.
ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಕಬಂಧಬಾಹುಗಳು ಕೇವಲ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಲಂಡನ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕ್ವೀನ್ಸ್ ಬ್ಯಾಟನ್ ರಿಲೇ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲೂ ಹಣಕಾಸಿನ ದುರುಪಯೋಗ ನಡೆದಿತ್ತು. ಯಾವುದೇ ಟೆಂಡರ್ ಇಲ್ಲದೆ ಯುಕೆ ಮೂಲದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಗುತ್ತಿಗೆ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಲಂಡನ್ ನಿಂದ ದೆಹಲಿಯವರೆಗೆ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ ಗುತ್ತಿಗೆದಾರರ ಜಾಲವು ಕ್ರೀಡಾಕೂಟವನ್ನು ಒಂದು ಹಣ ಗಳಿಸುವ ದಂಧೆಯನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿತ್ತು. ಶಿಷ್ಟಾಚಾರಗಳು, ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ, ವಿದೇಶಿ ನೆಲದಲ್ಲೂ ಭಾರತದ ಘನತೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅಂದಿನ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಮಾಡಿದ್ದರು.
ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿಯವರಿಂದ ನೇಮಕಗೊಂಡ ಶುಂಗ್ಲು ಸಮಿತಿಯು ನೀಡಿದ ವರದಿಯು ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಕಪಾಳಮೋಕ್ಷದಂತಿತ್ತು. ದೆಹಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪ್ರಾಧಿಕಾರ (DDA), ದೆಹಲಿ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಪಾಲಿಕೆಗಳು ಹೇಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಲೂಟಿ ಮಾಡಿದವು ಎಂಬುದನ್ನು ಸಮಿತಿ ಬಯಲಿಗೆಳೆಯಿತು. ಖಾಸಗಿ ಬಿಲ್ಡರ್‌ಗಳಿಗೆ ಲಾಭ ಮಾಡಿಕೊಡಲು ಸರ್ಕಾರಿ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ತಿರುಚಲಾಗಿತ್ತು.
ವರದಿಯು ಈ ಒಟ್ಟಾರೆ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಶಾಮೀಲಾದ ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ‘ಕಳ್ಳರ ಗುಂಪು’ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಹೋಗಿತ್ತು ಎಂದರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಎಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟಿತ್ತು ಎಂದು ಊಹಿಸಬಹುದು. ಟೆಲಿಕಾಂ ಉಪಕರಣಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಟಿಕೆಟ್ ಮುದ್ರಣದವರೆಗೂ ಒಂದೇ ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನೂ ಬಿಡದೆ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಹಣ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ಸಮನ್ವಯದ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ ಯಾರಿಗೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲರೂ ಹಣ ಲೂಟಿ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲೇ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದರು.
2011ರ ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟವು ಭಾರತದ ಕ್ರೀಡಾ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸುವರ್ಣಾಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಡಬೇಕಾದ ಘಟನೆಯಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ದುರಾಡಳಿತದಿಂದಾಗಿ ಇದೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅವಮಾನವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿತು. ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಭಾರತೀಯರು ತಲೆತಗ್ಗಿಸುವಂತಾಯಿತು. ಜಾಗತಿಕ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಭಾರತದ ಸಿದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರವನ್ನು ಲೇವಡಿ ಮಾಡಿದವು.
ಆದರೆ, ಈ ಹಗರಣವು ಭಾರತದ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ನಾಗರಿಕರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿತು. ಇದು ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಭಾರೀ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಅಣ್ಣಾ ಹಜಾರೆ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ವಿರೋಧಿ ಆಂದೋಲನಕ್ಕೆ ಈ ಹಗರಣವೇ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಜನರ ಆಕ್ರೋಶವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಪತನಕ್ಕೂ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿತು. ಒಂದು ಕುಟುಂಬ ಮತ್ತು ಒಂದು ಪಕ್ಷದ ದುರಾಸೆಗಾಗಿ ದೇಶದ ಮರ್ಯಾದೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಹರಾಜು ಹಾಕಲಾಯಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ಜನತೆ ಇಂದಿಗೂ ಮರೆತಿಲ್ಲ.
ಇಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಭಾರತವು 2030ರ ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟದ ಆತಿಥ್ಯ ವಹಿಸಲು ಮುಂದಾಗಿದೆ. ಇದು ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹವೇ ಆದರೂ, 2011ರಲ್ಲಿ ಆದ ತಪ್ಪುಗಳು ಮರುಕಳಿಸದಂತೆ ಎಚ್ಚರವಹಿಸಬೇಕಿದೆ. ಅಂದು ನಡೆದದ್ದು ಕೇವಲ ಆರ್ಥಿಕ ನಷ್ಟವಲ್ಲ, ಅದು ನೈತಿಕತೆಯ ಪತನ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಆ ಬೃಹತ್ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಕರಾಳ ಅಧ್ಯಾಯವು ನಮಗೆ ಸದಾ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಗಂಟೆಯಾಗಿರಬೇಕು. ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಗಿಂತ ಸ್ವಾರ್ಥವೇ ಮೇಲಾದಾಗ ಏನಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ 2011ರ ಕಾಮನ್‌ವೆಲ್ತ್ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟವೇ ಜ್ವಲಂತ ಸಾಕ್ಷಿ.
